اشعار

پائـیزی است حال و هوای جوانی ات         طوفان غم رسیده كه سازد خزانی ات

تاثیر کرده زهـر به اعضای پـیکرت         چون لاله ای نموده تو را ارغوانی ات

در لحظه های آخـرت ای یاس فـاطمه         بوی مدینه میرسد از روضه خوانی ات

از بس که یاد پهلوی بشکسته بوده ای         مـویت سپـید گشته به اوج جـوانی ات

مثل حـسن اگر چه ندیدی تو گـفـته ای         مادر؛ فدای صورت رنگین کمانی ات

در وجــود تــو جـــود را دیــدم            جـلــوه هــای سـجــود را دیــدم

تـشـنـه بـودم تو را صـدا زدم و            مــهـــربــانـــی رود را دیــــدم

در نـگــاه تـو فــصـــل بـــارانِ            آســـمـــان کـــبـــود را دیـــــدم

تــو جـــواد الائـــمــه ای حـتـی            در نـــبــود تــو بـــود را دیــدم

دست هایت سخاوت محض است            با تو فـیـض شـهــود  را دیــدم

بـا نـگــاهـی به آســمــان بـلـنــد            پـیـش پـــایت قــعــود را دیــدم

حـضـرت عـشق دست جود خدا

یـا عــلــی اکــبــر امــام رضـــا

دل شکـسته، دعـا که می خواهد            گـریـۀ بی صــدا که می خـواهد

گریه کردن برای تو خوب است            ور نه این گریه را که می خواهد؟

هر کـرم خـانـه ای که بـاز شـود            لا اقـل یک گـدا که می خواهد؟

حــرمـت را خــدا به عـــالم داد            تا بـبـیـنـد شـفـا که می خـواهد؟

از روی گـنـبـد تـو جـــار زدنـد            فـیـض بی انتهـا که می خواهد؟

تـا زمـیــن، کـاظــمیــن را دارد            جـنـت کـبـریـا که می خـواهـد؟

مــن گـــدای دخــیــل تـا ابــــدم

راه بــاب الـــجـــواد را بـــلــدم

چـشم هایت هـمین که تـر می شد            خـون لـب هات بـیـشـتـر می شد

هـمـسـرت هـم سـرت بـلا آورد            هـم بـرای تـو درد سـر می شـد

شک ندارم که استخوانت سوخت            بـدنـت داشت شـعـله ور می شد

کـاش جـای صـدای بی اثـــرت            زهـر جانـسـوز بـی اثـر می شد

صورتت روی خاک و در نظرت            یـاد گـودال جــلـوه گـر مـی شـد

شکرحق روی نی سر تو نرفت

چکمه ای روی پیـکـر تو نرفت

آسمانی به خاک و خون که تپید            رنگ خون شد محاسن خورشید

خــنــجـــری آمـد و زبـانــم لال            سخـنش را چه ظـالـمـانه بـرید

لاطـمات الـخـدود یک طرف و            آن طرف شمر داشت می خندید

بـعـد از آن ضـربه ی دوازدهـم            بـدنــی مـثـل بــیـد می لــرزیــد

خواهرش ناله زد ولیک چه سود

خـنـجـر شـمـر کاش کهـنه نبود

باز هـم قـافـیـه ها سـوز و نـوایی دارد           در این خـانـه سـر شـوق گـدایـی دارد

زائـرت تا به ابد مـحـو حـرم می مـاند           دیدن صحن و سرای تو صـفـایی دارد

صاحب جود و سـخا و کرمی آقا جان           کـاظـمـیـنت به خدا حال و هوایی دارد

از غـم غربت تو چشم پر از نم داریم           هرکه محزون تو شد سوز وبکایی دارد

العطش گفتی و قلب همه را سوزاندی           فـرد تـشـنـه عـمـلاً سـوز صدایی دارد

مثل جدت به تو هم آب ندادند، غریب           روضه ات بوی خـوش کربـبلایی دارد

درود بـر تـنِ عــریـان سـیــدالـشـهـدا           سـلام بر لب عـطـشان سیــدالـشهدا

ز نوک نیـزه شده ملک بی حدود خـدا           پُــر از تــلاوت قــرآن سیــدالشهـدا

زیــارت شب آدیـنـه اش گــرامی بـاد           که هست فاطـمه مهـمان سید الشهدا

عجب نه کز نفسـش معجز مسیح دمد           کسی که هست ثنا خوان سید الشهدا

به چشم خویش کنید التماس گریه کنید           که هست فـاطمه گـریان سید الشهدا

سلام خـلـق و سلام خــدای عز و جل           به زخـم هـای فـراوان سـیـد الشـهـدا

به گـیـسوان پـریشان فـاطـمه سوگـنـد           که عـالم است پـریـشان سـید الشهدا

نشان نیزه وشمشیر و تیر وخنجر وسنگ           بـهـشت لالـه و ریـحـان سید الشهـدا

یقین کنید همان چوب خیزران میگفت           سـلام بـر لـب و دنـدان سید الشهـدا

زهی کـرم که ز آغـاز، نخـل میثم را           رقــم زدنـد بـه دیــوان سـید الشهـدا

من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم           روز اول کامـدم دسـتـور تـا آخـر گرفتم

بر مشام جان زدم یک قطره از عطر حسینی           سبقت ازمشک و گلاب ونافه عـنبر گرفتم

عـالـم ذر ذره ای از خاک پای حـضرتش           از برای افـتـخـار از حضرت داور گرفتم

بر در دروازه سـاعـات سـاعتـهـا نـشـسـتم           تا سراغ حـضـرتش از زینب اطهر گرفتم

زینبی دیدم چه زینب کاش مـداحش بمیـرد           که ز آه آتـشـیـنـش پـای تـا سـر در گـرفتم

دست بسته سر شکسته دیـده اشک آلود اما           حالتی دیدم که بر دل غصه ای دیگر گرفتم

ناگهان فرمود شاه تـشنـه کامان بر سر نی           سر به راه دوست دادم زندگی از سر گرفتم

چون زخم های روی تنت گریه ام گرفت           از پـیـرهـن نـداشـتـنـت گریه ام گرفت

بـا دیـده های سـرخِ جگـر مثـل مـادرم           هنگام دست وپا زدنت گـریـه ام گرفت

جـایـی بـرای بـوسـه بــرادر نـیـافــتـم           از نیـزه هـای در بـدنت گـریه ام گرفت

تا دیـدم آن سـواره ولـگـرد نـیـزه دار           بـر تن نـمـوده پـیرهنت گریه ام گرفت

وقـتی شنـیدم از پسرت ای امام اشک           یک بـوریا شـده کـفـنت گریه ام گرفت

با احـتـیــاط لالـۀ مـا را پــیــاده کـن            عباس جان، سـه سالۀ ما را پیاده کن

با احـتـیـاط بار حرم را زمین گــذار            زانـو بـزن وقار حرم را زمین گذار

با احـتـیـاط تا که نـیـفـتـد ستــاره ای            می ترسم آن که گیر کند گوشواره ای

چـشـم مـخـدرات به سـمـت نگـاه تو            دوشیـزگـان محـتــرمـه در پــنــاه تو

با حـوریــان رفـته به زیـر نـقـاب ها            یک لحظه روبــرو نشدند آفـتــاب ها

این حوریان عزیز خدایند و بس، همین            این دختران کنیز خدایند و بس، همین

این دختر علی ست که بالش شکستنی ست            ناموس اعظم است و وقارش شکستنی ست

از این به بعد ماهِ حــرم آفتـاب باش            عباس جان مراقب این با حجاب باش

این دختران من که بـیــابان ندیده اند            در عمر خویش خار مغیلان ندیده اند

یک لحظه هم ز خیمۀ طفلان جدا نشو            جـان ربـاب از دم گـهـواره پـا نـشـو

تو هستی و اهالی این خـیمه راحـتند            در زیر ســایه ات همه در استراحتند

توهستی و به روز حرم شب نمیرسد            چـشـم کسی به قامت زینب نمی رسد

احـساس می کنم که جـوابم نمی دهـند            بـا آب آب گـفـتـنـم آبــم نـمـی دهــنــد

راضی ام و رضایت یزدانم آرزوست            از سنگ ها شکـستن دندانم آرزوست

من راضیم به پای خدا دست و پا زنم             با صورتم به خــاک بیـفـتم صدا زنم

جـام بـلا به دست گـرفـتـیـم ما دو تا            این جـام را الـست گـرفـتـیـم ما دو تا

می خواستیم عبـد شدن را نشان دهیم            پیغمبر و علی و حسن را نشان دهیم

بـاور نـمی کـنم سـر نـیـزه سـرت بُود           این تکه پـاره ها به زمین پیکـرت بُود

باید کفـن به وسعت صحرا کنم تو را           هر جا نظاره می کنم بدن اطهرت بُود

بـاور نمی کـنم که تو بــاشی بــرادرم            تنهـا میان دشمن دون خـواهـرت بُود

حالا که روی نیزه شدی پس نگاه کن           باران خنجر است که بر حنجرت بود

باور نمی کـنم که به انگـشت سـاربان           ای جان من فـدای تو انگـشتـرت بُود

بـاور نمی کنم که دو دسـت کـنـار آب           دسـتــان سـاقی حـرم لـشـگـرت بُــود

باور نمی کـنم که به دستان خـونی ات           شش ماهه ی بریده گلو اصغـرت بُود

ای از قـفـا بریده سرت را عـدوی تو           سـمـت کـدام خـیـمـه نگـــاه تـرت بُود

بـاور نمی کـنم که چو تـسبـیح وا شده           این پـیکـر تـنـیـده به خون اکبرت بُود

قدری اذان بگو که نگویند خارجی است           زیـرا کـنار رأس تو پـیـغـمـبـرت بُود

در این طرف نظاره مکن ای برادرم           آتش گـرفـتـه مـوی سـر دخـتـرت بُود

بـاور نمی کـنـم که به گـودال قـتـلگـاه           این خـانـم خمــیـده تـرین مـادرت بُـود

روز عاشوراست یا آغاز روز محشر است           آسمان دود و زمین، مانند کوه آذر است

جسم هفتاد و دو ثارالله، بر روی زمین           برفراز نیزه، چون خورشید تابان یک سر است

ماه زهرا، می‌درخـشد بر فـراز نیـزه‌ها           یا که خورشید است ویک نی از زمین بالاتراست

غرق خون، پیراهن یک سیزده‌ساله پسر           شعلۀ آتش، بلند از دامن یک دختر است

یک جوان، گردیده جسمش، چاک‌ چاک و ریز ریز           وای ‌برمن، وای برمن، این جوان، پیغمبر است

نه خدایا این محـمّد نیست، من نشـناختم           این امید یـوسف زهـرا، علیّ اکبر است

غنچـه‌ای بیـنم به روی شانۀ خـون خـدا           غنچه نشکفته‌ای، کز باغ گل، زیباتر است

از گـل لـبـخـنـد و از خون گلویش یافتم           مهر طومار حسین است این علی اصغراست

از کـنـار عـلـقـمـه آیـد صـدای فـاطـمـه           درغم عباس خود، گریان به جای مادر است

شاخه یاسی، در این صحرا شده نقش زمین           دست عباس است این یا دست‌های حیدراست

ای جوانان بهشتی، رو در این صحرا کنید           جان به کف یاری کنید، آقایتان بی‌یاور است

حر،علی، عباس، عبدالله، وهب، قاسم، حبیب           حنجر مولایتان لب تشنه، زیر خنجر است

لاله‌ها در خاک برگردید یا پرپـر شوید           لاله‌های فاطمه، هم غرقه خون، هم پرپراست

در کنار قـتـلـگه با هم، زنی را می‌زنند           این همان دخت علی، ناموس حیّ داور است

نیزه‌ای در دست خولی، خنجری در دست شمر           یک بدن افتاده، دورش یک بیابان لشکر است

خون زند فـوّاره از زخم بریده حنجری           روی هر زخمش، نشان بوسه یک خواهراست

میثم انصافت کجا رفته‌است بس کن، لال شو           هر کلامت بر دل زهرا، شراری دیگر است

نامه بنوشتند تا در کوفه مهمانش کنند؟           یا بر او بـندند آب و منع از نانش کنند

نامه بنوشتند بر آن کعبه کارندش نماز           یا صلات جمعه جمع آیند و قربانش کنند

نامه بنوشـتند تا ســایند سر بر مقـدمش           یا به وقت جان سپردن سنگ بارانش کنند

نامه بنوشتند کاندر راه او جان بسپـرند           یا به نوک نی سر چون ماه تابانش کنند
نامه بنوشتند تا در سایه اش دارند جای           یا مـیـان آفـتـاب گـرم عــریـانـش کـنند
نامه بنوشتند تا در خاک پایش سر دهند           یا ز سمّ اسب کین با خاک یکسانش کنند
نامه بنوشتند تا در بیـعـتـش آرند دست           یا که دست او جدا از جسم بی جانش کنند
نامه بنوشتند کارندش غلام از مصر و شام           یا کنیزی خواهش از اطفال حیرانش کنند
جودیا نشنیده ام رأسی که از تن شد جدا           چوب کین گیرند و قصد در دندانش کنند

دیـده بگـشـا تا شود تنهـاییِ من بـاورت           نیمه جان هستی ومن چون جان گرفتم دربرت

همچو گیسویت مرا این سو و آن سو میکشی           می کُـشی آخـر مرا با گـریه های آخـرت

عذرخواهی می کنم من گر نمی بوسم تو را           ای به قربان سرت! ترسم جدا گردد سرت

اصغرم؛ روی حرم رفتن ندارم؛ ز آن جهت           من نمی دانم چه گویم در جوابِ مـادرت

می کنم دفنت اگر پشت حرم، از من مرنج           تاب زیـر سـمّ مرکـب را ندارد پیکـرت

تا که بر روی زمین خـیـمۀ سـقا افتاد           پـدرت از نـفـس و مـادرت از پا افتاد

ناخنت خون شده و چهرۀ مادر زخمی           آنقدر چنگ زدی تا به رخش جا افتاد

به همه رو زدم اما چه کنم، خـنـدیدند           چـشـم‌هـا تا که به چـشـم تر بـابا افـتاد

خواستم بوسه بگـیرم ز لـبان خشکـت           گـذر حـرمـله افـسـوس به اینـجا افـتاد

حنجر نازکی انگار ترک خورد و شکست           کــودکـی بـال زد امـا ز تــقــلّا افـتـاد

دست و پـا می‌زدی و هلهـله‌ها می‌آمد           عـرق شـرمِ پـدر وقـت تـمـاشـا افـتـاد

هـمـۀ آرزویـم بـود زبــان بــاز کـنـی           ولی انگـار که یک فـاصله اینجا افتاد

بالا نـشـسته است که پـیـغـمبرش کنند           کوچک ترین امامِ همین منـبرش کـنند

مثل امـامــزادۀ شـش مــاهـه می شـود           عـمّـامه ای سیـاه، اگر بر سـرش کـنند

پـرواز می کـنـیـم به سـمت خــدایـشان           ما را اگر دخـیـل ضـریحِ پـرش کـنند

حقّـش نبود در وسط خـطبه خـوانیـش           یک تیر را روانـۀ آن حـنجـرش کـنند

حالا که فیض از گل رویش نمی برند           حـقّـش نبـود پیـش همه پـرپـرش کنند

یک تیـر ساده هم، بخدا خوب می بُرد           امّـا قــرار بـود از این بـدتـرش کـنـند

رفت و تکان خالی گهواره را گذاشت           تا دلـخـوشـی عـاطـفـۀ مـادرش کـنـند

تـو انـتـخـاب خـدايـی بـرای فـرداهـا            ضـمـانـت تـو امـيـد حـسـيـنـیِ مـاهـا

اگر چه كـودكی اما بـزرگ دنـيـايـی            نــديــده اند شـبـيـه تـو چـشـم دنـيـاهـا

مـن از قـبـيـلـه دردم، غـلام زادۀ تـان            تو از قـبـيـلـه عـشـقـی ز نـسل آقـاها

چه آهوانه مرا تا جـنون كـشاندی تو            مسيح چشم تو جان ميدهد به عيسی ها

هـنوز زمزمه مـادرم به گوشم هست            كه می سـرود شما را به جـای لالاها

قسم به لحظۀ بالا نشينی ات تا عـرش            مرا بـبـر به حـريمت در اوج بـالاها

ببر به سمت جنونم به عشق محرم كن

تـمـام ســال مرا هــفـتـم مــحـرًم كـن

طـنـين گـریـۀ تو تا به آسـمان پـيچـيد            دل حسين به هر گـریۀ تو می لـرزيد

نشـسـته اند كـنارت ذخـيره های زمين            شده تجـمع مـاه و سـتاره و خـورشيد

فـقـط نشانِ بـزرگیِ خـانـواده تـوست            كه پير و كودكتان اينچنين كرم داريد

چه كرده درس نگاهت كه اينچنين گشتند            مـريـد و شـيـفـتـۀ تو مـراجـع تـقـلـيـد

درست مثل دو دست گره گشای عمو            خدا به دست تو باب الحوايجی بخشيد

در آرزوی عـلمداری ات كـنار عـمو           چه خواب ها كه برايت رباب خواهد ديد

عزيز من پسرم پا به راه خـواهی شد

تو هم برای خودت يك سپاه خواهی شد

حـمـاسـۀ تو هـنوز از زبـان نـيـفـتاده            تـوسـلِ به تو از چـشـمـمان نـيـفـتـاده

تو قصه شبِ مـادر بـزرگ هـایی كه            كـرامـت نـفـسـت از بـيـان نـيـفــتـاده

شعاع دلـبری ات شاهـزاده بی حد بود            كه اسـمت از دهـن آسـمـان نـيـفـتـاده

عروج سرخ تو محكم نمود راه غدير            چـرا كه نـام عـلـی از اذان نـيـفـتـاده

نيامده به سـفر می روی مراقـب باش            كه چشم شـور پـیِ كـاروان نـيـفـتـاده

دوباره شاعـر دلخـسته می نويسد اين           دو مصرعی كه هنوز از دهان نيفتاده:

چه قدر زير گلويت سفيد و جذاب است

 به قب قبش اثر بوسه های ارباب است

قحط آب است و صدف از رنگ گوهر شد خجل           هم زمادر، طفل و هم ازطفل، مادر شد خجل

کافرى ازبس که زان مسلم نمایان دید، دین           سر به پیش افکند و در پیش پیمبر شد خجل

هاجرى زمزم پدید آورد و طفلش تشنه بود           سعى بى حاصل شد و زمزم ز هاجر شد خجل

با عمو مى گفت طفل تشنه کام خود ولیک           سر فرازم کن، رباب از روى اصغر شد خجل
مشک خالى و دلى پر از امید آورده بود           وز رخ بى آب و رنگش، آب آور شد خجل
سخت، سقا بهر آب و آبرو کوشید لیک           عاقبت کوشش، ز سعى آن فلک فر، شد خجل
مایه آن پایه همت، گشت نومیدى ز آب           وز لب خشکـیدۀ او، دیدۀ تر، شد خجل
کام پور ساقی کـوثـر نشد تر از فــرات           وز رخ ساقی کوثر، حوض کوثر شد خجل
زان طرف،عباس ازطفلان خجل،زین سو،حسین           آمد و دید آن فتوت، از برادر شد خجل
خواست، برخیزد به پا بهر ادب، دستى نبود           و آن قیامت قامت، از خاتون محشر شد خجل
ریزش اشکت کند انسانیا این سان سخن           بى سخن زین درفشانى دُر و گوهر شد خجل

بـر لـب آبـم و از داغ لـبت می مـیـرم            هر دم از غصۀ جان سوز تو آتش گیرم

مـادرم داد به مـن درس وفـاداری را            عشق شیـرین تو آمیخـته شد با شیرم

گاه سـردار عـلـمدارم و گـاهی ســقـا             گه به پاس حرمت گشت زنان، چون شیرم

بوتۀ عشق تو کرده است مرا چون زر ناب             دیگر این آتـش غـم ها نـدهـد تغـیـیرم

گر مرا شور و جوانی و بهار عمر است            از خـزان تو دگر ای گل زهـرا پیرم

غیـرتم گاه نـهـیـبم زند از جا برخـیز             لـیک فـرمان مـطاع تو شود پا گیرم

تا که مأمور شدم عـلـقمه را فـتح کنم             آیت قـهـر بـیان شد، ز لب شـمشـیرم

سایـۀ پـرچـم تو کرد ســرافـراز مـرا            عـشق تو کرد عطا دولت عـالم گیرم

کربلا کعبۀ عشق است ومن اندر احرام             شد در این قبلۀ عشاق دو تا تقصیرم

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد             چشم من داد از آن آب روان تصویرم

باید این دیده و این دست دهم قربانی             تا که تکمیل شود حج من و تقـصیرم

زین جهت دست به پای تو فشاندم بر خاک             تا کـنم دیـده فـدا، چـشـم به راه تیـرم

ای قد و قامت تو معنی« قدقامت» من             ای که الهام عبادت ز وجـودت گیرم

وصل شد حال قیامم ز عمودی به سجود             بی رکوع است نماز من و این تکبیرم

جسدم را به سوی خیمۀ اصغر نبرید             که خجالت زده زان تشنه لب بی شیرم

کعبه بی نام و نشان می ماند اگرزینب نبود         بی امان دار الأمان می ماند اگر زینب نبود

گرچـه دادند انبـیاء هریک نـشان از کربـلا         کربلا هم بی نشان می ماند اگر زینب نبود

مکتب ســرخ تشـیّـع کـز غـدیـر آغـاز شـد          تا ابد بی پاسبان  می ماند اگر زینب نبــود

مکتب قرآن که از خون شهیدان جان گـرفت          بی تحرّک همچنان می ماند اگر زینب نبود

کـاروان مـهـدویّــت در مسیـــر فـتـنـه هـا           بی امیـر کاروان  می مـاند اگر زینب نبود

مجری احکام قـرآن بود او باصبـر خویش          دین حقّ بی حکمران می ماند اگر زینب نبود

کـرد اسـلام حـسـیـنـی از یـزیدی را جُـدا           حقّ و باطل توأمان می ماند اگر زینب نبـود

شعـلۀ عـالم فـروز نـهضت سـرخ حـسیـن          زیر خاکستـر نهـان می ماند اگر زینب نبـود

نـالـة مظلـومیِ لب تـشنـگان دشـت خـون           در گـلوگـاه زمـان  می ماند اگـر زینب نبـود

خون ثارالله رمزی را که درصحرا نوشت          تـا ابد بـی تـرجمان می ماند اگر زینب نبـود

فارسان صـحـنۀ « هیهات مـن الـذّلـه» را          داغ ناکامی به جان می ماند اگر زینب نـبـود

ای «مؤیّد» هرچه هست از زینب وایثار اوست        جـانِ هستـی نـاتوان می ماند اگر زینب نبـود

حسین بود و تو بودی، تو خواهری كردی          حـسـینِ فـاطمه را گـرم، یـاوری كردی

غریب تـا كــه نـمـانــد حسین بی عباس          به جای خـواهری آن‌جا برادری كردی

گذشتی ازهمه چیزت به پای عشق حسین          چه خواهری تو برادر؟ كه مادری كردی

تو خواهری و برادر، تو مادری و پدر           تو راه بودی و رهرو، تو رهبری كردی

پس از حسین چه بر تو گذشت وارث درد!           به خون نشستی و درخون شناوری كردی
بـه روی نــیــزه سـر آفـتــاب را دیــدی           ولی شكست نخوردی و سروری كردی
چه زخم‌ها كه نزد خطبه‌ات به خفّـاشان           زبان گشودی و روشن سخنوری كردی
زبان نــبــود، خود ذوالفـقـار مــولا بود           سخـن درست بگویم تو حیـدری كردی
تـویـی مـفــسـر آن رسـتـخـیز ناگــاهـان           یگـانـه قـاصـد امـت! پـیـمـبـری كـردی
بـدل بـه آیـنـه شـد خـاك كــربـلا بـا تـو           تو كیـمـیـاگـری و كـیـمـیـاگری كـردی
من ازكجا و غزل گفتن از غـم تو كجا؟          تو ای بزرگ! خودت ذره‌پروری كردی

این ماه نخشب است که درتب نشسته است         یا دختر علی که به مرکب نشسته است؟

این گل زباغ کیست که از عطر دامنش         بر خاک تفته لاله و کوکب نشسته است

این بحر بی‌کرانه چه دیده‌ست کاینچنین         از موج خون و خشم، لبالب نشسته است

آیا اسـیـر می بری ای شام تـیـره بخت؟         این سورۀ نساست که درشـب نشسته است

این زن همان زن است که بر خاک درگهش         روح الامین هماره مؤدب نشـستـه است

طوفان خشم فـاطمه می‌پرورد به جــان         امشب اگر چه زمزمه بر لب نشسته است

بار امـانـتی که فـلــک می‌کشد به دوش         بر شانه های زخمی زینب نشسته است

زنجـیـر را بـگـو که مـدارا کــنــد دمی         این ماه نخشب است که در تب نشسته است

دشت می بلعید، کم کم پـیکر خورشید را           بر فـراز نیزه می دیدم، سرِ خورشید را

آسـمـان گو تـا بشویـد با گـلاب اشک ها           گیسوان خـفتـه در خاکسترِ خورشید را

بوریایی نیست در این دشت تا پنهان کند           پیـکـرِ از بـوریا عـریان تـرِ خورشید را

چشم های خفته در خونِ شفق را وا کنید           تا بـبـینـد کـهـکشانِ پـرپـر خورشید را

نیمی از خورشید، در سیلاب خون افتاده بود           کاروان می بـُرد نـیم دیگـر خورشید را

کاروان بود و گـلوی زخمی زنگـوله ها           ساربان دزدیده بود انگشتر خورشید را

آه ، اشترها چه غمگین و پریشان میروند           بر فراز نـیـزه می بینم سرِ خورشیـد را